Vroegaaa, toen we nog geen tijd-is-geld klokuur hadden, was er de maankalender, zonnewijzers en dergelijke. In verbinding staan met de cycli der natuur was belangrijk. De ontwikkelde moderne mens heeft grotendeels eigen nieuwe gewoontes en gebruiken verzonnen voor viering en zingeving.
Twee weken geleden was het de langste dag. Een belangrijk moment voor natuurvolkeren. Het langste licht en weer terug naar het donker.
Ceremonie, waarom doen we dat eigenlijk?
We kijken allemaal anders naar het leven. Maar voor vroeg aangeleerde gewoontes kies je meestal niet. Opvoeding en cultuur speelt dan mee.
Bidden, niet bidden. Bidden voor het één of de ander.
Vegan, flex of vlees. Biologisch eten, of besproeit.
Was met mijn zussie in Frankrijk, we gaven een retreat.
En we vierden we die langste dag. Het langste licht. De zonnewende.
En dat deden we onder andere in de "zweethut".
Een donkere met kleden bedekte hut van takken. Pikkedonker, met een kuil erin waarin hete stenen uit het vuur komen te liggen waarop water wordt gesprenkeld.
Een bloedserieuze zaak. Want je wilt de "spirits" wel gunstig stemmen. In zo een donkere hut waar je naakt naar binnen kruipt en moet opletten dat je niet op iemands teen gaat zitten, ga je alleen als je goed over dingen heb nagedacht. Daarnaast is het de bedoeling dat deze mega hitte, die zeer ongemakkelijk kan zijn, uiteindelijk zorgt voor diepgang en loslaten van toxines en emoties.
Het kwijl loopt je uit de mond na 3 rondes intens zweten. Het zal je moois en vooruitgang brengen. Ik praat er wel weer spottend over, maar de meesten ervaren dat toch zo.. Achteraf is een ieder dolblij en dankbaar. Misschien ook omdat het eindelijk klaar is. Ik geloof dat afzien en samenzijn in de natuur ruimte geeft voor groei. Of minstens wat meer respect voor de simpele dingen des levens. Hoe serieus dan ook, resulteren deze mooie ongemakken vaak in slappe lach en gezonde traantjes.
In deze bubbel op de Franse camping met allemaal nieuwe taferelen net buiten de comfort zone, wordt er van je ego een lief klein knuffeldiertje gemaakt.
Een kampvuur om in te staren en wat rust in je donder. Een volle maan. Blote voetjes in het gras. Love it or not.
I love it.
En na die langste dag en de opzwepende drums; van het vollemaan gedans van die avond. Rijden we maandag weer naar huis. En als na een paar maanden alle gezette doelen weer wat verwateren hangen we aan de telefoon.
Wordt weer eens tijd heh?
Ben je er volgende keer bij?
Nikai
Comments